Ποιος είσαι επιτέλους βρε Τσολάκη:

 Νίκαια 28/2/2021

Για μία ακόμη φορά η παράταξη της ΔΑΚΕ επιδίδεται σε προσωπικές επιθέσεις στο πρόσωπό μου, όχι θεσμικά ως Πρόεδρο του Συλλόγου αλλά προσωπικά, προσπαθώντας να θίξει την επαγγελματική  και προσωπική μου αξιοπρέπεια. Ποιος το κάνει αυτό; η ΔΑΚΕ. Μάλιστα από το ύφος γραφής μπορώ να αντιληφθώ ποιος κομματοκράτορας είναι ο συγγραφέας του κειμένου. Έστω και αν δεν έχει το θάρρος να υπογράφει το κείμενο.

Πριν περάσω όχι σε απάντηση, αλλά σε μία ιστορία που για άλλους είναι διδακτική, για άλλους αηδιαστική και για άλλους συμβολική, θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα, όχι στο σήμα της ΔΑΚΕ που υπάρχει στο τέλος της ανακοίνωσης αλλά στον συντάκτη της ανακοίνωσης.

Είναι τόσο δύσκολο για τον συντάκτη να υπογράψει με το όνομά του την ανακοίνωση η οποία προβαίνει σε προσωπική επίθεση και δεν έχει να προσφέρει τίποτα στον διάλογο, παρά μόνο την επιβεβαίωση πως το κατεστημένο όταν το χτυπάς αφηνιάζει; Αφηνιάζει και σου επιτίθεται όχι όμως κατά πρόσωπο αλλά οχυρωμένο πίσω από τα στεγανά του συστήματος που στηρίζει, έχοντας την ψευδαίσθηση πως είναι ο συντονιστής του.

Πάμε λοιπόν στην ιστορία, η οποία είναι και προσωπική επαγγελματική ιστορία αφού επί της ουσίας προσωπικές είναι οι επιθέσεις. Θα συμπεριλάβω μόνο την θητεία μου στο Νοσοκομείο και δεν θα μιλήσω για τα προηγούμενα επαγγελματικά μου χρόνια.

Διορίστηκα στο Νοσοκομείο της Νίκαιας το έτος 2000 τον Ιανουάριο. Η πρώτη τοποθέτηση μου ήταν στην Δ’ Πανεπιστημιακή Χειρουργική κλινική η οποία στεγαζόταν στο κτίριο Κ3, εκεί που σήμερα είναι η Β’ καρδιολογική. Δεν θα πω για τη επαγγελματικότητα και την συναδελφικότητα μου τίποτα, όποιος θέλει μπορεί να ρωτήσει τους φίλους και συναδέλφους στην κλινική αλλά και σε όλο το νοσοκομείο.

Το 2002, η Κλινική, μεταφέρεται στο Αττικό Νοσοκομείο μαζί με όλες τις Πανεπιστημιακές κλινικές της Αττικής. Μετά από αυτήν την μεταφορά κλινικής με τοποθετεί η Διεύθυνση Νοσηλευτικής Υπηρεσίας στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών του Νοσοκομείου μας. Επίσης μπορεί όποιος έχει απορία για τον τρόπο εργασίας μου να ρωτήσει τους συναδέλφους στα ΤΕΠ, για όσο χρονικό διάστημα ήμουν εκεί.

Θα υποθέσει κάποιος που δεν γνωρίζει τα γεγονότα, πως  πρέπει να έβαλα πολύ μεγάλο μέσο για να φύγω από τα επείγοντα και να πάω στην Αιμοδοσία. Για να δούμε όμως τι έγινε.

Το 2004, δεν θυμάμαι ακριβώς ημερομηνία, ήμουν υπεύθυνος βάρδιας σε νύχτα εφημερίας στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών. Η δουλειά του υπεύθυνου βάρδιας το βράδυ, εκτός από την παροχή νοσηλευτικών υπηρεσιών στα λεγόμενα μικρά ιατρεία ( Νευρολογικό, ΩΡΛ, οφθαλμολογικό, Γυναικολογικό, Παιδιατρικό, ελπίζω να μην ξέχασα κάποιο), ήταν και ο συντονισμός και η κατανομή του υπόλοιπου προσωπικού στα υπόλοιπα ιατρεία.

Γύρω στις 2πμ το χειρουργικό ιατρείο γέμισε φορεία με ασθενείς, καθώς και σε όλα τα εξεταστικά κρεβάτια και ο τραυματιοφορέας που κάλυπτε το ιατρείο δεν προλάβαινε να μεταφέρει τα περιστατικά για εξετάσεις και εισαγωγές στην κλινική. Έχοντας λοιπόν την αρμοδιότητα του συντονισμού, λέω τον τραυματιοφορέα από το Ορθοπεδικό ιατρείο, που παρεμπιπτόντως μόνο εκεί έμπαινε μετά από σαφή εντολή των προϊσταμένων και υπευθύνων του τμήματος, να βοηθήσει τον συνάδελφό του έτσι ώστε να αποσυμφορηθεί το χειρουργικό ιατρείο  και να μην μένουν οι ασθενείς τόση πολλή ώρα εκεί. Να σημειώσω πως την ώρα που του είπα να παρέχει την βοήθεια του, δεν υπήρχε κανένας ασθενής στο Ορθοπεδικό ιατρείο.

Τότε λοιπόν συνάντησα την άρνηση του «συναδέλφου» να κάνει την δουλεία του, να βοηθήσει δηλαδή τον συνάδελφό μας, αλλά και εν γένει τους ασθενείς. Μετά από πάρα πολλές φορές που του το είπα και μετά από συνεχείς αρνήσεις του και ενώ οι ασθενείς στο χειρουργικό ιατρείο αυξάνονταν, έφτασα στο σημείο να του πω πως αν δεν πάει θα του κάνω αναφορά. Η αντίδραση του ήταν ειρωνική και συνέχισε να επιμένει στην άρνηση του. Μάλλον ήξερε κάτι που εγώ δεν ήξερα.

Αφού λοιπόν καταθέτω το πρωί μετά τη λήξη της βάρδιας την αναφορά και αφού η βάρδια για τον συνάδελφο που κάλυπτε το χειρουργικό ιατρείο ήταν εφιαλτική. Πηγαίνω στο σπίτι να ξεκουραστώ. Δεν περνάνε πολλές ημέρες και ενώ εγώ περιμένω την επίπληξή του τουλάχιστον από την νοσηλευτική και όχι μόνο ιεραρχία, με καλεί η τότε διευθύνουσα στο γραφείο της. Δεν μου κάνει καμία νύξη για την αναφορά μου, αλλά μου λέει πως με μετακινεί στην αιμοδοσία και πως εκεί θα είναι καλύτερα για εμένα, με τα ταξίδια που έχει στις εξορμήσεις για την συλλογή μονάδων αίματος.

Το πάζλ άρχισε σιγά σιγά να κουμπώνει κομμάτι κομμάτι. Η διευθύνουσα στέλεχος της ΔΑΚΕ ο τραυματιοφορέας που του έκανα αναφορά επίσης στέλεχος της ΔΑΚΕ. Που πας βρε Τσολάκη; Δεν θα έκανα τίποτα διαφορετικό ακόμα και να ήξερα την κατάληξη. Ακόμα περιμένω απάντηση για την αναφορά του 2004.

Έτσι λοιπόν τον Δεκέμβριο του 2004 μεταφέρθηκα στην Αιμοδοσία, όπου για να προσαρμοστώ πέρασε σίγουρα ένα εξάμηνο λόγω του ειδικού αντικειμένου του τμήματος και φυσικά ήμουν δυσαρεστημένος που έφυγα από τα ΤΕΠ. Όχι δεν είμαι μαζοχιστής, αλλά φροντίζω σε όποιο τμήμα και να πάω να κάνω την δουλειά μου με όρεξη και αυτό έχει θετικό αντίκτυπό και στην ψυχολογία μου.

Ο μηχανισμός λοιπόν τη ΔΑΚΕ που το 2004 έκρινε την μετακίνηση μου στην Αιμοδοσία απαραίτητη, είδαμε για ποιον λόγο, το 2021 θεωρεί πως είμαι βολεμένος στην Αιμοδοσία.

Δεν έχω αρνηθεί να πάω σε κανένα τμήμα που με έχουν τοποθετήσει και ούτε θα το κάνω.

Δεν θα μπω στην διαδικασία να υποστηρίξω τον μεγάλο όγκο δουλειάς και ευθύνης που έχει στην Αιμοδοσία, γιατί εάν δεν δουλέψει κάποιος σε ένα τμήμα δύσκολα μπορεί από περιγραφές να αντιληφθεί τον φόρτο εργασίας. Πριν δουλέψω εκεί η άποψη μου μπορεί να ήταν ίδια με των περισσότερων συναδέλφων στο Νοσοκομείο.

  Μετά λοιπόν την προσωπική μου επαγγελματική ιστορία ας έρθουμε και στην ανακοίνωση της ΔΑΚΕ. Από πού ξεκίνησε η επίθεση στο πρόσωπό μου; Από την καταγγελία του Συλλόγου για κομματική αναβάθμιση στελέχους της ΔΑΚΕ σε θέση Τομεάρχη στο Νοσοκομείο Δυτικής Αττικής. Σε έναν Τομέα που δεν υπάρχει.

Ας ρωτήσει λοιπόν ο συντάκτης της ανακοίνωσης και όσοι την στηρίζουν πως φαίνεται αυτή η αναβάθμιση, στα μάτια των συναδέλφων του Νοσοκομείου από το οποίο έφυγε η νοσηλεύτρια (Μεταξά), αλλά και στους υπόλοιπους συναδέλφους του Νοσοκομείου Νίκαιας και αυτού της Δυτικής Αττικής;

 Τις κρίσεις τις φωνάζουμε χρόνια τώρα αλλά φυσικά δεν τις εννοούμε όλοι. Αυτοί που είναι σφιχταγκαλιασμένοι με τα γρανάζια των κομματικών μηχανισμών έχουν μία σχέση εξάρτησης μεταξύ τους και φυσικά δεν θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα.

Οι Πράξεις του καθενός μας φανερώνουν την αλήθεια και μόνο αυτές. Τα ευχολόγια και οι φιλοσοφικές θεωρήσεις γραμμένες σε κομματικά γραφεία γκρεμίζονται σαν χάρτινοι πύργοι μπροστά στις πράξεις των «φιλοσόφων».

Τσολάκης Ιωάννης